-
1 σφωΐν
σφωΐν, dual. masc. u. fem. des pron. person. der dritten Person, sie beide, ihrer beider, ihnen beiden; Hom.; und zwar ist σφωέ bei Hom. enklitisch, u. auch sonst immer accus.; σφωΐν ist bei Hom. dat. u. entl.; verstärkt σφωῒν ἀμφοτέροιϊν, Od. 20, 327. – Ob σφωέ auch für σφῶϊ gebraucht wurde, ist zweifelhaft, als v. l. stand es sonst so Il. 7, 280. – Antimach. soll auch σφωέ in σφώ zusammengezogen haben, Apoll. D. pron. p. 113 c. – Ep. wurden diese Formen in σφε und σφιν verkürzt, sind also nicht vom Plural zu unterscheiden; vgl. Il. 11, 111. 115 Od. 8, 271. 21, 206; Hes. Sc. 62; s. σφεῖς u. Buttm. Lexil. 1 p. 56 ff.
-
2 σφῶϊν
σφῶϊν, dual. masc. u. fem. des pron. person. der zweiten Person, ihr beide, euch beiden, Hom. u. Folgde; auch verstärkt ἀμφοτέρω σφῶϊ, Il. 7, 280. 10, 552; abgekürzt lautet der nom. u. acc. σφώ, Il. u. öfter bei den Attikern; gen. u. dat. σφῷν, Od. 4, 62, bei den Attikern die einzig vorkommende Form, vgl. Piers. Moer. p. 266. – Die Annahme, daß σφῶϊν zuweilen für σφῶϊ stände, wie Od. 23, 52, ist falsch, vgl. Buttm. Lexil. I p. 54.
-
3 σφωίν
σφωιν, σφεῖςRendic.Pont. Accad.Rom. di Arch.masc /fem gen pl (epic)σφωϊν, σφεῖςRendic.Pont. Accad.Rom. di Arch.masc /fem gen pl (epic) -
4 σφώιν
σφεῖςRendic.Pont. Accad.Rom. di Arch.masc /fem gen pl (epic)σφῷν, σύthou: gen /dat 2nd dual (attic)σύthou: gen /dat 2nd dual (epic) -
5 σφῶιν
σφεῖςRendic.Pont. Accad.Rom. di Arch.masc /fem gen pl (epic)σφῷν, σύthou: gen /dat 2nd dual (attic)σύthou: gen /dat 2nd dual (epic) -
6 σφωιν
-
7 σφωιν
σφεῖςRendic.Pont. Accad.Rom. di Arch.masc /fem gen pl (epic)σφωϊν, σφεῖςRendic.Pont. Accad.Rom. di Arch.masc /fem gen pl (epic) -
8 σφωΐν
σφωέ, σφωΐν, sie beide, ihrer beider, ihnen beiden -
9 σφῶϊν
σφῶϊ, σφῶϊν, ihr beide, euch beiden -
10 σύ
σύ [pron. full] [ῠ],A thou: Pron. of the second pers.:—[dialect] Ep. nom. [full] τύνη [pron. full] [ῡ] Il.5.485, al. ([dialect] Lacon. [full] τούνη Hsch.); [dialect] Aeol. [full] σύ Sapph.Supp.16.6, 21.9; [dialect] Dor. [full] τύ [pron. full] [ῠ] Pi.O.1.85, Epich.34, al., Theoc.3.33, etc.; [dialect] Boeot. [full] τού [short syll.] Corinn.Supp.2.83, A.D.Pron.55.6 (also [full] τούν ib. 50.27, 55.6): Nom. [full] σύ, Od.18.31, A.Ag. 1035, Ar.Nu.29, etc.; voc., Od.21.193, Ar.Ach. 165, Pl. 1069.—Gen. [full] σοῦ, h.Hom.29.4, elsewh. only [dialect] Att., Ar.Ach. 302, etc.; enclit. σου, S.Ph. 761, OT 538, etc.; never in Hom., who uses σεῦ, ll.3.206, al., σέο ib. 446, al. (also in Lyr., Archil.(?)inPLit.Lond.54, B.3.65),σεῖο Il.3.137
, al.; alsoσέθεν 1.180
, al. (which also occurs in Lyr., Sapph.33, B.10.9, and Trag., A.Th. 264, al.), and as enclit. σευ, Il.5.811, al., σεο 1.396: Hdt. has onlyσέο 1.124
, σεο (enclit.) ib.9, σεῦ ibid., 3.42,85, 7.38, σευ (enclit.) 3.36, 134, 7.49:—[dialect] Dor. τεῦ, τευ, Theoc.5.19, 10.36, etc.; rarely τέο, Alcm.17; lengthd.τεοῦ Epich.145
, Sophr.84, andτεοῖο Il.8.37
, 468; [dialect] Boeot.τεῦς Corinn.24
; [dialect] Dor.τεοῦς Sophr.59
; alsoτιοῦς A.D. Pron.74.27
;τεῦς Theoc.2.126
; τοι v.l. in Id.7.25; enclit. τεος Sophr.83; Cret.τέορ Hsch.
; other [dialect] Dor. forms are τίω, τίως, both Rhinth.13,τίος A.D.Pron.75.24
.—Dat. [full] σοί, Il.1.158, 167, Archil.88, Mimn.8, Sapph.7,99, A.Pr.3, Hdt.3.42, 6.86.ά, 7.52, etc.; [dialect] Dor.τοί Alcm.86
(oxyt.); [dialect] Dor., Lesb., and [dialect] Ion. enclit. τοι Alem.33, Sapph. Frr.2.2,8, Archil.79, Hippon.20, Anacr.44, 75.3, Pi.N.3.76, B.10.104, Hdt.1.115, 3.35,63,85; in Hom., Lesbian Lyr., and [dialect] Ion. Lyr. and Prose τοι is always enclit., σοί never enclit. ( τοί and σοι are not found exc. σοι Od.3.359, 11.381, ς ([etym.] οι) Il.1.170, and in codd. of Pi.P. 4.270, 9.55; rarer than τοι in Hdt., 3.69, al.); in [dialect] Att. both σοί and σοι (enclit.) are used (, etc., σοι ib.87, etc.), τοί and τοι are not used; σοι is never elided exc. in Il.1.170, τοι is elided in Od. 1.60, 347, Alc.55, Id.Oxy. 1788 Fr.15 ii 9, Sapph.28.2; [dialect] Ep. and Lyr. also [full] τεΐν, Il.11.201, Od.4.619, Epigr. ap. Hdt.5.60,61, Ar.Av. 930; also [full] τίν [pron. full] [ῐ], Alcm.16, Pi.P.1.29, 8.68 (dub. l.); [full] τίν [pron. full] [ῑ], Id.I.6(5).4, Theoc.2.20 ( τίν before a consonant, Pi.O.10(11).93); alsoτεΐ Alcm.53
;τίνη Rhinth.13
.—Acc. [full] σέ, Il.6.256, al.; enclit. σε, 1.26, Sapph.1.2, Supp.23.9, Hdt.3.42, etc.; in late Gr. σέν, Anatolian Studies p.76; [dialect] Dor.τέ Alcm.52
, Pi.O.1.48, Theoc.1.5, Call.Fr. 114; τ' v.l. (cod. R) in Ar.Ach. 779 (on the accent v. A.D.Pron.54.14, 83.4); τρέ (leg. τϝέ) Hsch.; or (enclit.) τυ IG42(1).121.69 (Epid., iv B.C.), Ar.Eq. 1225, Ach. 730 (dub. in Ach. 779), Theoc.1.56,78, etc.:—alsoτίν Corinn.4
, Cerc.7.6, Theoc.11.39,55,68.2 in combination with γε, [full] σύ γε, [full] σέ γε, etc. (cf. ἔγωγε), thou at least, for thy part, freq. in Hom. and [dialect] Att.; [dialect] Dor. , Timocr.1 (v.l. τύ γα); τύγᾰ Theoc.5.69
,71; [dialect] Boeot. [full] τούγα A.D.Pron.55.6: dat. [full] σοί γε Il.1.557: acc. [full] σέ γε 10.96, etc.:—also [full] σύ περ 24.398.3 σύ c. inf. (as imper.), Hdt.3.134, 4.163.II Dual nom. and acc. [full] σφῶϊ, Il.1.336, 4.286, al., you two, both of you; [full] σφώ (not σφῴ, cf. A.D. Pron.85.17), Il.1.574, 11.782, 13.47, S.OC 344, 1543, etc.—Gen. and Dat. [full] σφῶϊν, Il.4.341, al.; [var] contr. σφῷν once in Hom., Od.4.62, and always in [dialect] Att. (Hdn.Gr.1.475) and Trag., e.g. A.Pr. 12, S.OC 342, OT 1495, Pl.Lg. 892e (codd. Pl. have σφῶϊν in Tht. 193c, al., , al.). None of these forms are enclit., A.D.Pron.38.9, 85.12; cod. A of Pl.Lg. 658c, 673e, 689a wrongly makes σφῳν enclit.; Ζεὺς σφὼ is prescribed in Il. 15.146 by Hdn.Gr.2.93.— σφῶϊ is never dat.; in Il.4.286 it is the acc. depending on κελεύω; σφῶϊν is never acc.; in Od.23.52 it is dat. commodi.III Plur. nom. [full] ὑμεῖς, Il.2.75, al. (before a vowel, 4.246, 7.194, al.), Pherecyd.Syr. 11, Democr.29a, Hdt.3.72, etc., ye, you; [dialect] Aeol. and [dialect] Ep.ὔμμες Il.1.274
, al., Sapph.24, 25; [dialect] Dor.ὑμές Sophr.60
, Ar.Ach. 760, 761, 862; (Crete, ii B.C.), GDI5155.6 (ibid., ii B.C.); [dialect] Boeot.οὐμές Corinn.6
; a resolved form ὑμέες, Parth.Fr.14, is a poeticlicence (so A.D.Pron.93.3 ) rather than genuine Ionic (v.l. in Hdt.8.22).— Gen. [full] ὑμῶν, Ar.Ach. 143, etc.; ὑμέων (disyll.) Il.7.159, Od.13.7, al., Archil.74.6 ( ὑμῶν codd.), Sol.11.5 (v.l. ὑμῶν) ; ὑμέων also Hdt.3.73, 6.130, al.; as trisyll., Herod.2.27;ὑμείων Il.4.348
, 7.195, al.; [dialect] Dor.ὑμέων Sophr.46
; also ὑμῶν, A.D.Pron.95.23; [dialect] Aeol.ὑμμέων Alc. 96
; [dialect] Boeot.οὐμίων Corinn.22
.—Dat. [full] ὑμῖν, Od.2.46, Hdt.1.126, etc.; [dialect] Ion. enclit.ὗμῐν A.D.Pron.97.28
, also [dialect] Dor., Sophr.91; [dialect] Dor. (not enclit.) ὑμίν [ῐ] Id.92; ὑμίν [ῐ] also in S.Aj. 864, 1242, OT 991, 1402, Ant. 308, El. 804, al. (but ὗμιν shd. perh. be restd. where the sense needs an enclitic on the principle stated by A.D.Pron.35.6, 36.5, Synt.130.23); ὕμιν (as enclit.) is prescribed by Hdn.Gr. (2.124 ) in Il.24.33, by EM432.34 in Od.1.376, 2.141, etc.:—[dialect] Aeol. and [dialect] Ep. ὔμμῐ, ὔμμῐν, Od. 2.316, 11.336, al., Hes.Sc. 328, Sapph.14, Alc.Supp. 26.9, Pi.O. 11(10).17.—Acc. [full] ὑμᾶς, Ar.Ach. 325, etc. (-υ Orph.A. 820
, v.l. in S.Ph. 222; ὗμας or (more prob.) ὕμας is required by the metre in Babr.9.9, 47.11); [dialect] Ion. ὑμέας (disyll.) Od.21.198, al.; enclit. ὕμεας (disyll.) Herod.2.60 (Pap.); ὑμέας also Hdt.1.126, al.; [dialect] Aeol. and [dialect] Ep.ὔμμε Il.23.412
, al., Pi.I.6(5).19; also in A.Eu. 620 (trim.), and S.Ant. 846(lyr.); [dialect] Dor.ὑμέ Alcm.3
, Sophr.52, Ar.Ach. 737, Lys. 1076, SIG528.3 (Cretan dial., iii B.C.), 622 B 8 (Cretan, ii B.C.).—The pl. is sts. used in addressing one person, when others are included in the speaker's thought, as Od. 12.81, Archil.89. (With σύ cf. Lat. tu, Goth. pu; with τοι Skt. gen. and dat. te; the origin of σφῶϊ is doubtful; with ὑμεῖς cf. Skt. acc. pl. yusmān.) -
11 γυιόω
-
12 καταχέω
καταχέω, Il.6.496 (tm.), al.: [tense] aor. 1 κατέχεα, [dialect] Ep. and Lyr. κατέχευα (v. infr.):—[voice] Med., [dialect] Ep.[tense] aor. 1Aκατεχεύατο Call.Hec.1.1.11
; inf. -χέασθαι Hdt.1.50
:—[voice] Pass., [tense] pf. κατακέχυμαι Orac. ap. Hdt.7.140 (tm.): [tense] aor. - εχύθην E.Hipp. 854 (lyr.): [dialect] Ep.[tense] aor.[voice] Pass. (freq.in tm.) κατέχυτο, κατέχυντο, Il.20.282, Od.12.411, h.Ven. 228:—pour down upon, pour over, c. dat.,κὰδ δέ οἱ ὕδωρ χεῦαν Il.14.435
; soἥ ῥά οἱ ἀχλὺν θεσπεσίην κατέχευε Od.7.42
; ;τῷ γε χάριν κατέχευεν' Ἀθήνη Od.2.12
, etc.;σφιν.. πλοῦτον κατέχευε Κρονίων Il.2.670
;μὴ σφῶϊν ἐλεγχείην καταχεύῃ 23.408
, cf. Od.14.38;οἷ.. κατ' αἶσχος ἔχευε 11.433
; ;νεφέλαν κρατὶ κατέχευας Pi.P.1.8
; ἀντιπάλοις φόνον Epigr. ap. Plu. Marc.30:—[voice] Pass.,κὰδ δ' ἄχος οἱ χύτο ὀφθαλμοῖσι Il.20.282
; κατὰ.. ὀρόφοισιν αἷμα.. κέχυται Orac. ap. Hdt. l. c.; δάκρυσι βλέφαρα-χυθέντα E.l.c.;οἱ -χυθέντες J.BJ3.7.29
:—also [voice] Act. c. gen., rarely in Hom.,ὅς σφωϊν.. ἔλαιον χαιτάων κατέχευε Il.23.282
, cf. 765: freq. later,καταχέουσι αἷμα τοῦ ἀκινάκεος Hdt.4.62
;κατάχει σὺ τῆς χορδῆς τὸ μέλι Ar.Ach. 1040
; ἔτνος τοὐλατῆρος ib. 246;τοῦ δήμου καταχεῖν.. πλουθυγίειαν Id.Eq. 1091
;ἵππερόν μου κατέχεεν τῶν χρημάτων Id.Nu.74
, cf. Pl. 790;βλασφημίαν τῶν ἱερῶν κ. Pl.Lg.8o
od; alsoκὰδ δὲ χευάτω μύρον.. κὰτ τὼ στήθεος Alc.36
, cf. Pl.R. 398a:—[voice] Med., κατὰ τῶν ἱματίων καταχεόμενοι [ ἄκρατον] letting it be poured over.., Id.Lg. 637e:— [voice] Pass., .2simply, pour, shower down, χιόνα, νιφάδας ἐπὶ χθονί, Od.19.206, Il.12.158;ψιάδας κ. ἔραζε 16.459
; so ;κατὰ δ' ὕπνον ἔχευεν Od.11.245
:—[voice] Med., νότος.. χύσιν κατεχεύατο φύλλων Call.l.c.:—[voice] Pass.,ἴδρως κακχέεται Sapph.2.13
.b throw, cast down,θύσθλα χαμαὶ κατέχευαν Il.6.134
;κατὰ δ' ἡνία χεῦεν ἔραζε 17.619
; ὅπλα τε πάντα εἰς ἄντλον κατέχυνθ' Od.12.411; πέπλον μὲν.. κατέχευεν ἐπ' οὔδει let the robe fall upon the floor, Il.5.734;τεῖχος.. εἰς ἅλα πᾶν κ. 7.461
:—[voice] Med., Pl.Ti. 41d; χαίταν let fall, Call.Cer.5 c. metaph.,κοινολογίας.. ἡδονὴν -χεούσης Phld.D.3.14
.3 [voice] Pass., to be poured over the ground, be there in heaps,ὁ χῶρος, ἐν ᾧ αἱ ἄκανθαι [τῶν ὀφίων] κατακεχύαται Hdt.2.75
; of persons, to be spread, dispersed, Eun.Hist.p.239 D.II cause to flow, run, [χρυσὸν] ἐς πίθους τήξας κ. Hdt.3.96
:—[voice] Med., χρυσὸν καταχέασθαι to have it melted down, Id.1.50.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > καταχέω
-
13 σφωέ
σφωέ, dual nom. and acc. of the Pron. of [ per.] 3rd pers., of which the gen. sg. and nom. pl. are οὗ, σφεῖς (qq. v.); dat. σφωΐν:—A they two, both of them, only masc. and fem., and always enclit., Il.1.8, al.; strengthd.,σφωΐν ἀμφοτέροιιν Od.20.327
:—the form σφώ is only found in post-Homeric [dialect] Ep., as Antim.9.11 (in Il.17.531 σφω' Αἴαντε is the best reading, cf. A.D.Pron.88.24, Hdn.Gr.2.72). -
14 σφῶϊ
-
15 σφῶι
σφῶι, σφώ, gen. and dat. σφῶιν, σφῷν: dual of σύ, ye two, you two, you both, Il. 1.336, , Il. 11.776, . σφῶι and σφῶιν are never enclitic.A Homeric dictionary (Greek-English) (Ελληνικά-Αγγλικά ομηρικό λεξικό) > σφῶι
-
16 σφώ
σφῶι, σφώ, gen. and dat. σφῶιν, σφῷν: dual of σύ, ye two, you two, you both, Il. 1.336, , Il. 11.776, . σφῶι and σφῶιν are never enclitic.A Homeric dictionary (Greek-English) (Ελληνικά-Αγγλικά ομηρικό λεξικό) > σφώ
-
17 ποιέω
ποιέω, 1) Activ., machen, verfertigen, bereiten zu Stande bringen, hervorbringen; zunächst – a) von jeder äußerlichen Thätigkeit, die sich in Hervorbringung irgend eines in die Sinne fallenden Products kundgiebt, also bes. von Handwerkern, Künstlern; schon bei Hom. u. Hes., bes. bauen, τεῖχος, Il. 20, 147, συφ, εούς. Od. 14, 13, u. so δῶμα, ναούς, ϑάλαμον, αὐλήν, ϑεμείλια u. ä.; π ύλας ἐν πύργοις, Thore darin machen, anbringen, Il. 7, 339; εἴδωλον, Od. 4, 796; vom Hephästus bes. Il. 18, 478 ff.; so auch bei Folgenden, ναόν, Xen. An. 5, 3, 9; καρβατίνας, 4, 5, 14; ὄνους ἀλέτας, An. 1, 5. 5; bei Kunstwerken ist ἐποίησε ὁ δεῖνα gewöhnliche Bezeichnung des Künstlers, der sie verfertigt hat; τί τινος, Etwas aus einem Stoffe, φοίνικος αἱ ϑύραι πεποιημέναι, Xen. Cyr. 7, 5, 22; vgl. Her. 5, 28; auch ἔκ τινος, Her. 2, 96; u. ἀπό τινος, 7, 65, Sp. auch ἀγάλματα λίϑοις πεποίηται, Long. 1, 4, ὁ ποιῶν, der Schöpfer, Plat. Tim. 76 c; schaffen, wie bei Hes. O. 110. 130. 146, γένος ἀνϑρώπων χρύσειον, ἀργύρεον, χάλκειον; vgl. Theog. 161. 579. – Dah. auch zeugen, erzeugen, υἱόν (s. med.), auch κριϑάς, οἶνον, Gerste, Wein bauen, produciren, Ar. Pax 1322, vgl. Dem. 42, 20. 31; ὁ Χῖος ἁμαμηλίδας ποιεῖ, Aristomen. com. bei Ath. XIV, 650 d. So καρπόν, vom Baume, Matth. 3, 10. Bei B. A. 111 auch γεωργεῖν erkl.; daher ποιεῖν τι ἐκ τῆς γῆς, Etwas aus dem Lande erzielen, gewinnen, Xen. Ath. 2, 12. – Auch b) von unkörperlichen Dingen und Zuständen, zu Stande bringen, veranlassen, veranstalten, verursachen, τελευτὴν ποιῆσαι, ein Ende machen, Od. 1, 250. 16, 127, φόβον ποιῆσαι, Furcht machen, erregen, Il. 12, 432, wie φόβον ποιεῖν τοῖς ἵπποις Xen. An. 1. 8, 18; ἰυγὴν καὶ στόνον, Soph. Phil. 752; νόσους καὶ πενίας, Plat. Prot. 353 d; σφάλματα ποιο ῠντες ἐν τοῖς πελάγεσιν, Polit. 298 b; γέλωτα πολύν, Charm. 155 b; ἃ ἐμοὶ πεποίηκε τό τε ὄνομα καὶ τὴν διαβολήν, Apol. 20 d; u. Sp., ϑυμὸν ποιῆσαι, Muth machen, αἱμα καὶ φόνον, Mord anstiften, Pol. 15, 33, 1, ἧτταν, Verlust machen, Niederlage erleiden, 11, 2, 7; μέσας ποιήσας νύκτας, es Mitternacht werden lassen, Plat. Phil. 50 d; ἐπὶ τοῦ ξηροῦ τὰς ναῠς, die Schiffe auf's Trockne bringen, Thuc. 1, 109; auch übertr., σφῶϊν δ' ὧδε ϑεῶν τις ἐνὶ φρεσὶ ποιήσειεν, Il. 13, 55, möge es in den Sinn geben, eingeben, vgl. Od. 14, 274. – Bes. von Opfern, wie ῥέζω u. ἔρδω, ἱρά, Opfer veranstalten, opfern, Her. 9, 19; τὰ ποιεύμενα τῷ ϑεῷ, 2, 49, wie ϑυσίαν, Xen. An. 5, 3, 9; öfter auch ϑυσίαν ποιεῖσϑαι, 6, 2, 6, u. ähnl. πομπάς, 5, 5, 5; daher πάντα ποιεῖν τοῖς ἀποϑανοῦσιν, d. i. die gebührenden Ehren erweisen, 4, 2, 23; u. von den Spielen, ποιεῖν Πύϑια, Ἴσϑμια, sie veranstalten oder feiern; auch ἀϑύρματα ποιῆσαι, Spiele vornehmen, spielen, Id. 15, 363; – ἐκκλησίαν, eine Volksversammlung veranstalten, = ἐκκλησιάζειν, Thuc. 1, 139; Xen. Hell. 2, 2, 19; ἀριϑμόν, ἐξέτασιν, = ἀριϑμεῖν, eine Zählung, Musterung veranstalten, An. 1, 2, 9. 1, 7, 9 u. öfter; auch κραυγήν, 2, 2, 17, νίκας, 3, 1, 42; πόλεμόν τινι, Krieg gegen Einen anstiften; ϑήραν, eine Jagd halten, Cyr. 1, 4, 14. – Dah. auch c) machen, daß Etwas geschieht, thun lassen, bewirken, mit folgendem accus. c. infin., ϑεοί σε ποίησαν ἱκέσϑαι ἐς οἶκον, die Götter bewirkten, daß du nach Hause kamst, sie ließen dich nach Hause gelangen, Od. 23, 358; ποιῶ λανϑάνειν τινά, Ar. Plut. 1140; oft in Prosa, ποιῶ τοὺς ἀνϑρώπους ἀπορεῖν, Plat. Theaet. 149 a; ἡ σωφροσύνη ποιήσει αὐτὸν γιγνώσκειν, Charm. 170 d; ποιῶ εὖ ἀσκεῖσϑαι ἕκαστα, ich lasse Alles gut üben, Xen. Cyr. 1, 6, 18; ποιῶ τινα μάλα αἰσχύνεσϑαι, 4, 5, 48, mache, daß er sich sehr schämt; εἰ βούλοιο ξένον ποιῆσαι ὑποδέχεσϑαι ἑαυτόν, Mem. 2, 3, 13; u. Sp., ἡ Αϑηνᾶ ἔμψυχα ποιεῖ εἶναι τὰ πλάσματα, Luc. Prom. 3. – Eben so mit ὡς, ὅπως, ποιῶ, ὅκως ἔσται ἡ Ἰωνίη ἐλευϑέρη, Her. 5, 109, vgl. 1, 209; πᾶν ποιοῠσιν, ὅπως τοιοῦτος ἔσται, Plat. Phaedr. 252 c; Rep. VI, 488 c; ἐποίο υν, ὡς ἂν ἀσφαλέστατα εἰδείην, Xen. Cyr. 6, 3, 18. – Daran reiht sich – d) Einen wozu machen, τινὰ ἄφρονα, Od. 23, 12; δῶρα ὄλβια ποιεῖν, Gaben gesegnet machen, sie segnen, 13, 42; u. mit subst., ποιεῖν τινα βασιλῆα, ταμίην ἀνέμων, γέροντα, Einen zum König, zum Verwalter der Winde, zum Greise machen, 1, 387. 10, 21. 16, 456; ϑνητῷ ϑεὰν ἄκοιτιν ποιῆσαι, einem Sterblichen eine Göttinn zur Gattinn machen, geben, Il. 24, 537; λαοὺς λίϑους ποίησε, 24, 611, wie μύρμηκας ἄνδρας ποίησε, Hes. frg. 37, 5; τὴν πόλιν ἀσϑενεστέραν, Soph. O. C. 1037; ἐπείπερ ἡμᾶς Ζεὺς ἐποίησεν ϑεούς, Eur. Hel. 1675; u. pass., τῶν τὰ κέρεα τοῖσι Φοίνιξι οἱ πήχεες ποιεῠνται, sie werden zu Citherarmen gemacht, Her. 4, 192; ἐάν τινα μοχϑηρὸν ποιήσω τῶν ξυνόντων, Plat. Apol. 25 e, der auch vrbdt ἐκ πενήτων πλουσίους, Ep. II, 332 a, wie ἐξ ἀχρήστων χρησίμους, Rep. III, 411 b; σχολαίαν τὴν πορείαν, Xen. An. 4, 1, 13; τοὺς πολεμίους ϑρασυτέρους, 5, 4, 18. Aber – e) τινά τι, Einem Etwas anthun, κακά, ἀγαϑὰ ποιεῖν τινα, Einem Böses, Gutes zufügen, erweisen, ἐγὼ ταῠτα τοῦτον ἐποίησα σὺν δίκῃ u. ä., Her. 1, 115. 3, 75. 7, 156; οὐκ οἶδ' ὅτι χρῆμά με ποιεῖς, Ar. Vesp. 697; πάντα ταῠτα τοὺς τελουμένους, Nubb. 259; πολλὰ καἰ ἀγαϑὰ τὴν πόλιν, Plat. Gorg. 519 b; φίλους πλεῖστα ἀγαϑά, Xen. Cyr. 5, 3, 9; τὴν πόλιν ἀγαϑόν τι, Isocr. 4, 79; μηδέν ἐστιν, ὃ μὴ πεποίηκάς με, Luc. D. D. 2, 1; auch mit adv., κακῶς ποιεῖν τινα, Plat. Crit. 50 a, αὐτοὺς ἑαυτοὺς εὖ ποιεῖν, Phaed. 62 a; von Sachen, ἀργύριον τωὐτὸ τοῠτο ἐποίεε, dasselbe that er, nahm er mit dem Silber vor, Her. 4, 166; Plat. sagt auch οὐκ ἐμὲ μόνον ταῠτα πεποίηκεν, er hat mir nicht allein das angethan, mich so gestimmt, Conv. 222 b. Selten ist ποιεῖν τινί τι, für od. gegen Einen Etwas thun; Her. vrbdt so das med., φίλα ποιεῖσϑαί τινι, 5, 37. – f) Nachhomerisch von der künstlerischen Thätigkeit des Dichters, dichten, ἔπη, μέλη, τραγῳδίας, ϑεογονίην, Her. 2, 53. 116. 3, 38. 4, 16, wie Plat. Conv. 223 d u. öfter; Ar. oft, Φαίδραν, Σατύρους, Thesm. 153. 157. 193; ἐν ἔπεσιν, Plat. Rep. II, 379 a; ὕμνον πεποιημένον ἔπαινον εἰς τοὺς ἱερέας, Legg. XII, 947 b; περὶ ϑεοῦ λέγειν καὶ ποιεῖν, Rep. II, 383 a; εἰς ϑεόν, Phaed. 61 b; denselben Gegensatz macht Isocr. 4, 186 zwischen Dichtern und Rednern; auch c. partic., βασιλέας πεπ οίηκε τοὺς ἐν Ἅιδου τιμωρουμένους, Plat. Gorg. 525 d, er hat in seinen Gedichten Könige, die im Hades bestraft werden, aufgeführt; Ὅμηρος ἐποίησε τὸν Ἀχιλλέα λέγοντα, Homer stellte den Achilles dar als Einen, der da sagte, d. i. er ließ ihn sagen; überh. dichterisch darstellen, Σωκράτης ἐποίησε μῦϑον Αἰσώπειον, er brachte eine äsopische Fabel in poetische Form, in Verse, vgl. μῦϑον ποιῆσαι, Lycurg. Leocr. 100, einen Mythos poetisch bearbeiten, behandeln; – erdichten, καινοὺς ϑεούς, Plat. Euthyphr. 3 b; so wird τὸ πεποιημένον dem πεφυκός, das künstlich Gemachte, Erdichtete dem von Natur Daseienden entgeggstzt, Rep. X, 601 d u. öfter; τὸ ποιούμενον καὶ γιγνόμενον, Phil. 26 e. – Dah. auch annehmen, einen Fall setzen, ἐν ἑκάστῃ ψυχῇ ποιήσωμεν περιστερεῶνά τινα παντοδαπῶν ὀρνίϑων, Plat. Theaet. 197 d; πεποιήσϑω δή, ib. e; ποιῶ δ' ὑμᾶς ἥκειν, Xen. An. 5, 7, 9; vgl. καὶ δή σφεας ποιέω ἴσους ἐκείνοισι εἶναι Her. 7, 186, u. 184. Uebh. – g) bedeutet es eine fortgesetzte Handlung od. Thätigkeit, ohne Rücksicht auf das Verfertigen, also mehr dem πράσσειν entsprechend, handeln, thätig, wirksamsein. So Hom. κακόν, ἀγαϑόν u. κακά, ἀγαϑὰ ποιεῖν, schlecht, gut handeln, Schlechtes oder Gutes thun, ἄριστα πεποίηται, die trefflichsten Thaten sind gethan; πολλὰ χρηστὰ περὶ τὴν πόλιν, Ar. Equ. 808; Σπαρτιητικὰ ποιέειν, spartanisch handeln, sich wie ein Spartaner benehmen, Her. 5, 40; Aesch. vrbdt τοὺς δ' ἕν τι ποιεῖν, τοὺς δὲ μή τι δρᾷν λέγων, Ch. 546; dem παϑεῖν entgeggstzt, Her. 7, 11, wie Plat. τὰ ποιοῠντα im Ggstz von πάσχοντα, Theaet. 159 a; Dem. vrbdt ὅτι πράξει ταῦτα καὶ ποιήσει, 19, 102. – Bes. ein Gebot ausrichten, seine Pflicht thun, τὸ προςταχϑέν, Soph. Phil. 998; τί δῆτ' ἀφαυρῷ φωτὶ προςτάσσεις ποιεῖν, O. C. 1022; εἰσόμεσϑα ἃ χρὴ ποιεῖν, 1041; ἐβουλεύοντο, ὅ τι χρὴ αὐτοὺς ποιῆσαι, Plat. Conv. 190 c; οὐ μὴν ἁνδάνοντά μοι ποιεῖς, Eur. Alc. 1111; τὰ δέοντα, Xen. Cyr. 5, 1, 29; οὐδέν, Nichts ausrichten, 3, 3, 31; oft οὗτος τί ποιεῖς; was thust, machst du? Aesch. Suppl. 889; Ar. Nub. 723 u. öfter; Plat. εὖ ἐποίησας ἀναμνήσας με, du hast recht daran gethan, daß du mich erinnertest, gut, daß du mich erinnertest, Phaed. 60 c; Theaet. 185 e. Auch von leblosen Dingen, οὕτως αὐτὸ ποιήσει, es wird von selbst wirken, Phaed. 117 b; u. so Sp. vom Wirken der Arzneien, φάρμακον ποιεῖ, die Arznei schlägt an; damit vergleiche man ποιεῖ τοῠτο πρός τι, dies dient, ist geschickt wozu, ἡ εὔνοια τῶν ἀνϑρώπων ἐποίει μᾶλλον ἐς τοὺς Λακεδαιμονίους, Thuc. 2, 8, sie neigte sich mehr zu den Lacedämoniern, hielt es mehr mit ihnen, wie lat. facere cum aliquo; vgl. Arr. An. 2, 2, 5; App. B. C. 1, 82; ἄν σοι ποιῇ, wenn es dir dient, Arr. Epict.; – ποιήσω ταῦτα πεντήκοντα μνᾶς, ich werde dies rechnen zu funfzig Minen, Dem. 27, 37, u. öfter Sp.; λόγος ἀργύριον τῷ λέγοντι ποιήσων, der Geld einbringen soll, Dem. 10, 76; – ποιεῖν τινα εἰς φυλακήν, Einen in die Wache thun, setzen, Thuc. 3, 3 u. Sp.; π οιεῖν εἴσω, hineinthun, bringen, ἔξω, hinausthun, wegschaffen, wegthun, bes. Sp. (s. auch oben a); – ποιεῖν τι, Etwas thun, das man näher zu bezeichnen sich schämt, bes. euphemistisch von Liebeswerken; – πολὺν χρόνον ποιῆσαι, viel Zeit darauf verwenden, oder machen, daß die Zeit lang wird, viel Zeit vergeht, vgl. οὐδ' ἐποίησαν χρόνον οὐδένα Dem. 19, 163; ἐν ταύτῃ πεποίηκα πολὺν χρόνον, Nicarch. 35 (XI, 330); vgl. Jac. A. P. p. 710. – Bei den Attikern dient es auch im zweiten Gliede eines Satzes, um die Wiederholung desselben Verbums zu vermeiden, so daß ποιέω nur den allgemeinen Begriff eines transitiven Verbums ausdrückt u. seine nähere Bestimmung aus dem vorigen Satzgliede empfängt, vgl. Thuc. 5, 70 u. Her. 5, 97. – 2; Med. eigtl. für sich machen, in den oben angeführten Bdign des Aktivs; οἰκία ποιήσασϑαι, sich Häuser machen, bauen, Il. 12, 168; πέπλον, ὅν ῥ' αὐτὴ ποιήσατο καὶ κάμε χερσίν, 5, 735, vgl. 8, 2. 386. 16, 171. 18, 371 Od. 5, 251. 259. 21, 71, u. sonst; eben so καλιὰς ποιεῖσϑαι, sich Nester bauen, Hes. O. 505, πάντ' ἄρμενα ποιήσασϑαι, 409, δεῖπνον ποιεῖσϑαι, sich das Mahl bereiten, 211, dah. τὸν βίον, sich herbeischaffen, Thuc. 1, 5, wie ἀπὸ γεωργίας τὸν βίον ποιεῖσϑαι, davon leben, Xen. Oec. 6, 11; ϑυμὸν ποιήσασϑαι, sich Muth machen, d. i. Muth fassen, Francke Callin. p. 184; κλέος ποιεῖται αὐτῇ, sie erwirbt, bereitet sich selbst Ruhm, Od. 2, 126, wie δόξαν Pol. 32, 11, 8, u. oft; ἐπί τινι, 35, 4, 8; συνϑήκας σφίσι αὐτοῖσι ποιέεσϑαι, Her. 6, 42, ληΐην, 1, 161; Σαμίους ἐς τὸ συμμαχικόν, in ihr Bündniß, 9, 106; ἴσως ἄν σε ποιησαίμην μαϑητήν, vielleicht möchte ich dich zu meinem Schüler machen, Plat. Crat. 428 b; φίλον, sich zum Freunde machen, Xen. An. 5, 5, 22; ἡμᾶς φίλους πεποίησαι, Cyr. 5, 3, 10; vgl. Hes. O. 709. 715; γαμβρόν, Th. 818; ποιεῖσϑαί τινα ἄκοιτιν, ἀκοίτην, sich ein Weib zur Gattinn, einen Mann zum Gatten machen, nehmen, wählen, Il. 3, 409. 9, 397 Od. 5, 120. 7, 66; Hes. Th. 921. 946. 999; ποιεῖσϑαί τινα υἱόν, sich Einen zum Sohne machen, d. i. ihn an Sohnes Statt annehmen, adoptiren, Il. 9, 495; eben so ϑυγατέρα ποιήσασϑαί μιν, Her. 4, 180; auch ϑετὸν υἱὸν ποιεῖσϑαι, 6, 57; sehr gew. bei den Attikern, Plat. Legg. XI, 923 c ff.; παῖδα, Xen. Cyr. 4, 6, 2; τὸν ἐμὲ ποιησάμενον, Is. 7, 5 u. öfter; u. pass., εἴ τις καὶ ἄλλος ἐποιήϑη ὑπό τινος, wenn auch ein anderer von Einem adoptirt ist, 2, 1; selten vom Zeugen leiblicher Kinder, wie Xen. Cyr. 5, 3, 19; Luc. sacrif. 5; Sp. so auch im act., bes. Plut.; – τὸν ϑεὸν ποιο ύμε-νος ἀρωγόν, Soph. O. C. 1287. – So auch ὑπ' ἑωυτῷ ποιεῖσϑαι, unter sich bringen, sich unterwerfen, Her. 1, 201. 5, 103. 7, 157; ὑφ' ἑαυτοὺς ποιεῖσϑαι, Plat. Rep. I, 348 d, u. oft bei Folgdn; – ἑωυτοῠ ποιεῖσϑαί τι, Etwas zu dem Seinigen machen, sich Etwas aneignen, Her. 1, 109. – Wo für halten, annehmen, schätzen, συμφορὰν ποιεῖσϑαί τι, eigtl. sich Etwas (in seiner Vorstellung) zur göttlichen Schickung machen, es für eine Schickung nehmen, Her. 6, 61. 80. Vgl. τοὐμὸν ἐν σμικρῷ μέρει ποιούμενος, gering achtend, Soph. Phil. 496; καὶ μὴ ϑεοὺς τιμῶντες εἶτα τοὺς ϑεοὺς μοῖραν ποιεῖσϑαι μηδαμῶς, O. C. 279; μέγα ποιεύμενος ταῦτα, Her. 3, 42 u. oft, sich nach eigener Beurtheilung Etwas groß machen, d. i. es hochachten, schätzen, vgl. 8, 3. 9, 111; auch μεγάλα ποιεῖσϑαί τι, 1, 119; Xen. Cyr. 5, 3, 19; οὐκέτι ἀνάσχετον ἐποιοῠντο, Her. 1, 118, wie Sp., z. B. Plut. Sert. 5; οὐκ ὅσιον ποιεύμενοι, Her. 2, 86; δεινὸν ποιεῖσϑαί τι, Etwas für schrecklich halten, Thuc. 6, 60; auch act., 5, 42, wie Her. 2, 121, 5. 7, 1, d. i. es sehr übel aufnehmen, wie aegre terre; ἕρμαιον τοῠτο ποιούμενος, Etwas als einen guten Fund ansehen, Plat. Gorg. 489 c u. Sp., s. Bast ep. cr. p. 120; auch εὕρημά τι ποιεῖσϑαι, Xen. An. 2, 3, 18; Philostr. – Häufig auch so mit Präpositionen, bes. περὶ πολλοῠ, πλείονος, πλείστου ποιεῖσϑαι, hoch, höher, am höchsten halten, schätzen, Her. 1, 73. 6, 104. 7, 181. 8, 40 u. überall bei den Attikern; περὶ παντός, ὀλίγου, περὶ ἐλαχίστου, Is. 1, 21 u. dgl.; auch mit andern Präpositionen, δι' οὐδενὸς ποιεῖσϑαι, Etwas für Nichts achten, οὐκ ἐν ἐλαφρῷ ἐποιεύμην, Her. 1, 118, ich achtete es nicht für leicht, wie auch ἐν μεγάλῳ, ἐν ὀλίγῳ, ἐν ὁμοίῳ, Etwas für groß, gering, gleich achten, z. B. 7, 138 (vgl. τοὐμὸν ἐν σμικρῷ μέρει ποιούμενος Soph. Phil. 496); παρὰ φαῦλον ποιεῖσϑαι, Etwas für schlecht halten; ἐν ἀδείῃ ποιεῖσϑαί τι, Etwas in Sicherheit glauben, 9, 42; ἐν νόμῳ ποιεῖσϑαί τι, Etwas in der Art oder zur Sitte haben, 1, 131; ἐν αἰσχύνῃ ποιεῖσϑαί τι, sich Etwas zur Schande anrechnen; auch τὸν κοινὸν πόλεμον ἴδιον κίνδυνον, Isocr. 4, 86; wo überall eine Subjectivität der Schätzung od. Beurtheilung ausgedrückt wird. – Zuweilen hat das med. auch die Bedeutung sich machen lassen, Her. 2, 135 Xen. An. 5, 3, 5 u. sonst. – Am häufigsten ist nach Hom. das med. in Verbindung mit subst. zur Umschreibung eines Verbums. Diese sehr gewöhnlichen Ausdrücke sind bei den entsprechenden subst. angegeben, doch mögen hier einige der gewöhnlichsten zusammengestellt werden: ἄγερσιν ποιεῖσϑαι = ἀγείρειν, Her. 7, 5; ἅμιλλαν π. = ἁμιλλᾶσϑαι, Isocr. 5, 85; ἀναβολὴν π. = ἀναβάλλειν, Is. 6, 13; Her. u. A.; ἀποδημίαν, Din. 1, 81; ἀπόκρισιν π. = ἀποκρίνεσϑαι, Plat. Legg. X, 897 e; ἀπολογίαν, Lyc. 63; ἀπόφασιν, Din. 2, 1; ἀπ οχώρησιν, Lycurg. 96; ἀρὰς ποιεῖσϑαι = ἀρᾶσϑαι, Isocr. 4, 157; ἀρχήν, 15; βλασφημίας εἴς τινα, Aesch. 1, 167; βοηϑείας τινὶ π. = βοηϑεῖν, Isocr. 4, 125; βουλὴν π. = βουλεύεσϑαι, Her. 6, 101. 8, 40, wie συμβουλήν, Plat. Prot. 313 b; διαϑήκας, Is. 1, 10; διαλλαγὰς π., Eur. Phoen. 519, wie σύμβασιν, Suppl. 739; οὐ δόσιν ἀλλ' ἐμπορίαν π., Isocr. 2, 1; διατριβάς 3, 1; vgl. σκῆψιν, πρόσχημα, σπ ουδὴν π., Her. 5, 30. 7, 157. 8, 21; εἰςαγγελίαν, Lycurg. 30; ἐξέτασιν, 28 u. sonst oft; ἐπίδειξιν, 102; ἐνέδραν, Thuc. 3, 90; ἔπαινον, Aesch. 1, 169; ἐπιμέλειαν, Plat. Rep. VIII, 556 c, oft; ἐπιγαμίας, Xen. Cyr. 1, 5, 3; ϑαῦμα π. = ϑαυμάζειν, Her. 1, 68; ϑήραν π. = ϑηρᾷν, Xen. An. 5, 3, 10; ἱκετείας τινὶ π. = ἱκετεύειν, Isocr. 4, 54; καταφυγὰς π., Eur. Or. 566; κατηγόρημα π. = κατηγορεῖν, Dem. 24, 19, wie κατηγορίαν, Lycurg. 11; καταφυγάς, Eur. Or. 566; κινδύνους π., Isocr. 3, 24; πρός τινα, 4, 173; κοῖτον π. = κεῖσϑαι, Her. 7, 17, κρίσεις, Isocr. 4, 40 Lycurg. 12, λήϑην π. = λανϑάνεσϑαι, Her. 1, 127, λόγους π. = λέγειν, Isocr. 4, 12, Plut. u. A.; μάχας π. = μάχεσϑαι, Soph. El. 294; μνείαν περί τινος, Aesch. 1, 160, wie μνήμην π., = μιμνήσκειν, Pol. 1, 20, 8 u. A.; νομήν, Luc. Prom. 2; ὁδόν, ὁδοιπορίην π. = ὁδοιπορεῖν, Her. 2, 29. 7, 110. 112. 121; ὁμολογίας, Pol. 3, 29; ὀργὴν π. = ὀργίζεσϑαι, Her. 3, 25. 7, 105, Thuc. 4, 124, wie Eur. Med. 909 u. A.; περιήγησιν, Luc. Char. 27; παραλογισμούς, Lycur, 31, πλόον π. = πλεῖν, Her. 6, 95; πρόνοιαν π., Isocr. 4, 2, τινός, ib. 136, wie Luc. Nigr. 26 u. A.; πλεονεξίας π. = πλεονεκτεῖν, Isocr. 4, 17; πορείαν π. = πορεύεσϑαι, Xen. Cyr. 5, 2, 31, Pol. 1, 7, 20; στρατηΐην π. = στρατεύεσϑαι, Her. 1, 171; στρατείας, Isocr. 4, 34. 117; συμμαχίαν, 4, 128; τιμωρίαν, ib. 182; ὑποσχέσεις, ib. 14; ὠφελίας ἔκ τινος, ib. 173. – Anders δι' ἀγγέλου, διὰ χρηστηρίων π., = ἀγγέλλειν, χρηστηριάζεσϑαι, Her. 6, 4. 8, 134. S. auch ἐκποδών.
Dor. ist ποιέν = ποιεῖν, Sp., bes. alexandrinisch, ἐποιοῠσαν = ἐποίησαν, z. B. LXX.
Bei den attischen Dichtern, bes. den Komikern ist die erste Sylbe häufig kurz gebraucht, was auch spätere Epiker zuweilen nachahmten. hieraus folgerten echon alte Gramm, wie E. M. p. 679, 24, eine eigenthümlich attische Form ποῶ, der nur ι wieder eingeschoben sei, wo der Vers eine lange Sylbe erforderte, u. dem sind Neuere gefolgt, vgl. Koen Greg. Cor. p. 75 Schweigh. Ath. XI p. 472 a. XIV, 649 b Dind. comm. Aristoph. T. VI p. 602 Buttm. Ausf. gr. Gramm. II p. 384; man führt dafür das lat. poesis, pŏeta an; gegen diese Schreibung erklärt sich aber schon Schol. Ar. Plut. 14, und da sich die ähnliche Verkürzung auch in οἷος, τοῖος, γεραιός u. ä. findet, ohne daß man das ι wegläßt, so wird auch ποιῶ beizubehalten, und die Verkürzung der ersten Sylbe, die in der Sprache des gemeinen Lebens gewöhnlich gewesen zu sein scheint, nur im Lesen bemerklich zu machen sein.
-
18 κομιδή
κομιδή, ἡ (s. κομίζω), 1) Sorge, Wartung, Pflege; οὐ σφῶϊν κομιδὴ παρὰ Νέστορι ἔσσεται, zu Pferden gesagt, ihr werdet nicht gepflegt werden (s. κομέω). Il. 23, 411, wie νῦν μοι τὴν κομιδὴν ἀποτίνετον 8, 186; κομιδῆς κεχρημένοι ἄνδρες ἀλῆται Od. 14, 124, vgl. 8, 453; auch von der Bestellung des Gartens u. der Gartengewächse, 24, 245. 247; ἐπρίατο ϑανάτοιο κομιδὰν πατρός, er erkaufte mit seinem Tode die Erhaltung des Vaters, Pind. P. 6, 39; Sp.; τεκέων, von den Delphinen gesagt, Opp. Cyn. 3, 113. – S. auch κομιδῇ. – 2) Zufuhr, herbeigeschaffter Vorrath von Lebensmitteln; ἐπεὶ οὐ κομιδὴ κατὰ νῆα ἦεν ἐπηετανός Od. 8, 232. – Das Herbeischaffen, Einführen, bes. von Lebensmitteln; ὅϑεν ῥᾴδιαι αἱ κομιδαὶ ἐκ τῆς φιλίας ὧν προςδεῖ Thuc. 6, 21, wie Isocr. 11, 14; καρπῶν, das Einbringen der Feldfrüchte, Xen. Cyr. 5, 4, 24; Pol. 5, 95, 5. – 3) der Rückzug, Her. 4, 134. – Das Wiedererlangen, z. B. des Geliehenen, Arist. Oec. 2, 29, wie Eth. 9, 7.
-
19 γένυς
γένυς, υος, ἡ (vgl. γένειον), der Kinnbacken; Hom. dreimal, plur.: Iliad. 23, 688 χρόμαδος γενύων, von Menschen; 11, 416 ϑήγων λευκὸν ὀδόντα μετὰ γναμπτῇσι γένυσσιν, von einem Eber; Odyss. 11, 320 πρίν σφωιν ὑπὸ κροτάφοισιν ἰούλους ἀνϑῆσαι πυκάσαι τε γένυς εὐανϑέι λάχνῃ, var. lect. γένυν, accus. pl. γένῡς statt γένυας, vgl. Scholl. – Bei den Folgden: 1) im singul., der untere Kinnbacken, das Kinn; Eur. Phoen. 63; Xen. Cyn. 5, 10; Aristot. Hist. A. 1, 9, 6 ἔτι σιαγόνες δύο· τούτων τὸ πρόσϑιον γένειον, τὸ δ' ὀπίσϑιον γένυς. Häufig im plur. beide Kinnladen, der Mund mit den Zähnen; öfter Pind. von Pferden; Aesch. Sept. 115 u. Eur. Herc. fur. 384; Arist. de anim. 3, 7 u. Sp.; vgl. noch Eur. Phoen. 1389 ἀγρίαν ϑήγοντες γένυν. – 2) (vgl. γενηΐς) Schärfe des Beils, Beil, ἀμφήκης Soph. El. 476; vgl. Phil. 1190 u. sp. D.; auch vom Angelhaken, ἀγκίστροιο γ. Opp. H. 3, 539; πυράγρης Nic. Al. 50. [γένῡν El. 1214.]
-
20 βιοτή
βιοτή, ἡ (Nebenform von βίοτος, vgl. s. v. βιός), das Leben; Hom. Odyss. 4, 565 τῇ περ ῥηίστη βιοτὴ πέλει ἀνϑρώποισιν; v. l. Iliad. 23, 411, wo Antilochos zu seinen Pferden sagt οὐ σφῶιν κομιδὴ παρὰ Νέστορι ἔσσεται, αὐτίκα δ' ὔμμε κατακτενεῖ ὀξέι χαλκῷ, Scholl. Didym. κομιδή: ἔν τισι βιοτή; Pind. Pyth. 4, 282; Aesch. Pers. 839 u. sp. D.; Lebensart, Xen. Cyr. 7, 2, 27 u. Sp.; Lebensunterhalt, Soph. Phil. 1151.
См. также в других словарях:
σφωίν — σφωιν , σφεῖς Rendic.Pont. Accad.Rom. di Arch. masc/fem gen pl (epic) σφωϊν , σφεῖς Rendic.Pont. Accad.Rom. di Arch. masc/fem gen pl (epic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
σφωιν — σφεῖς Rendic.Pont. Accad.Rom. di Arch. masc/fem gen pl (epic) σφωϊν , σφεῖς Rendic.Pont. Accad.Rom. di Arch. masc/fem gen pl (epic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
σφῶιν — σφεῖς Rendic.Pont. Accad.Rom. di Arch. masc/fem gen pl (epic) σφῷν , σύ thou gen/dat 2nd dual (attic) σύ thou gen/dat 2nd dual (epic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Местоимение в праиндоевропейском языке — Местоимение часть речи праиндоевропейского языка. Местоимения являются одним из самых устойчивых элементов индоевропейской лексики[1]. Однако, несмотря на их архаичность и устойчивость, реконструкцию затрудняет большое количество изменений… … Википедия
DIONYSIA — I. DIONYSIA martyrio apud Alexandriam sub Decio coronata, A. C. 251. II. DIONYSIA matrona Christiana, persecutione Hunerici Vandalorum Regis una cum filio Maiorico, ad necem quaesita, hunc ad mortem raptum sic consolata est, Memento Fili, te… … Hofmann J. Lexicon universale
επιπροϊάλλω — ἐπιπροϊάλλω (Α) [προϊάλλω] 1. παραθέτω μπροστά σε κάποιον, βάζω μπροστά («ἢ σφῶιν πρῶτον μὲν ἐπιπροΐηλε τράπεζαν», Ομ. Ιλ.) 2. στέλνω σε κάποιον … Dictionary of Greek
μάρναμαι — (Α) (αποθ. και μόνο σε ενεστ. και παρατ.) 1. μάχομαι, πολεμώ εναντίον κάποιου ή για κάποιον ή ως σύμμαχος κάποιου 2. αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις για κάτι («ἐν ἱπποσόαισιν ἄνδρεσσι μαρνάμενον», Πίνδ.) 3. μτφ. φιλονικώ, καβγαδίζω, ερίζω,… … Dictionary of Greek
σφείς — Α (προσ. αντων. γ προσ. αρσ. και θηλ. πληθ.) Ι. ΚΛΙΣΗ: 1. γεν. αττ. τ. σφῶν, επικ. και ιων. τ. σφέων, ποιητ. τ. σφείων 2. δοτ. σφίσι(ν) και σφισι(ν) και σφι(ν), και σφίν, σπαν. λακων. τ. φιν, αιολ. τ. ἄσφι, συρακ. τ. ψιν, αρκαδ. τ. σφεῑς 3.… … Dictionary of Greek
σφωΐτερος — (I) τέρα, ον, Α 1. (κτητ. αντωνυμ. επίθ. τού σφῶϊ, αντων. β προσ. δυϊκ. αριθ.) εσάς τών δύο, ο δικός σας («σφωΐτερον... ἔπος», Ομ. Ιλ.) 2. (και για το β εν. πρόσ.) ο δικός σου. [ΕΤΥΜΟΛ. < σφω/σφῶϊ «εσείς οι δύο» + κατάλ. τερος (πρβλ. ἡμέ… … Dictionary of Greek
υγρός — ή, ό / ὑγρός, ά, όν, ΝΜΑ, και τ. θηλ. ά και ογρός, ή, ό Ν, και ιων. τ. θηλ. ὑγρή Α 1. υδατώδης (α. «υγρό στοιχείο» η θάλασσα και, γενικότερα, τα νερά β. «ὅ σφωϊν μάλα πολλάκις ὑγρὸν ἔλαιον χαιτάων κατέχευε», Ομ. Ιλ.) 2. αυτός που ενέχει υγρασία,… … Dictionary of Greek
σφῷν — σφεῖς Rendic.Pont. Accad.Rom. di Arch. masc/fem gen pl (epic) σύ thou gen/dat 2nd dual (attic) σφῶιν , σύ thou gen/dat 2nd dual (epic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)